Оңаша қалсам ойымнан бейнең кетпеген,
Бір гүл боп өзің кеудемде менің көктеп ең.
Өзіңсіз көрсем көктемді мынау көгілдір,
Қуаныш болып жыл құсы маған жетпеген.
Сен болып маған жұлдыз да нұрын төкпеген,
Сен болып мені самал да құшып өппеген.
Талай бір түнде өзіңді ойлап жатқанда,
Қиялым сені ғайыптан іздеп тапқанда,
Мөлдіреп ұйықтап жатасың сонда сен мүмкін,
Сәулесі сүйіп бетіңді күннің ақ таңда.
Мен өстіп сені сағынам таңым атқанда,
Мен өстіп сені ойлаймын күнім батқанда.
Сәбидей мені егілтіп бір күн жылатып,
Сәбидей өзің аласың сонда уатып.
Махаббат деген құдіретті күшке бас иіп,
Сол сәтте менің көктемім тұрар гүл атып.
Махаббат бар дегенге жүрек сенбейтін,
Сол жүрек бүгін от болды мәңгі сөнбейтін.
Сол жүрек бүгін сағынса сені мың жылап,
Жұбатуларға көнбейтін болды-ау, көнбейтін.
Бір кезде жаным мұндай әсте көрмейтін,
Ал бүгін түсті бір күйге
Еш адам айтса сенбейтін.
Мөлдіреп келіп, жанарға кейде жас тұнып,
Қап-қатты етіп кеудеңе кетер тас тығып.
Жара боп қалған осы бір дерттен жас жүрек,
Барады, шіркін, күн санап міне асқынып.
1974 жыл
