Менің әжем майданды көрген емен,
Бірақ берген екен берерін елге деген.
Заманының бетіне сен демеген
Заманымен тағдыры дөңгелеген.
Кірпік қапай ол да елін күзетіпті,
Киген екен ол дағы кирзі етікті.
Жауға кегі қабағын мұз етіпті,
Кегі үшін арқадан сыз өтіпті.
Жаяу жүріп далада мал айдапты,
Ел ырысын сөйтіп ол қарайлапты.
Тағдырдың да отында талай қапты,
Жүзін бірақ үміті арайлапты.
Менің әжем,
Басшы болып аулына төл алғызған,
Сиыр сауып ақпанда сел ағызған.
Тасқындатып тамызда су атыздан,
Моншақтатып маңдайдан тер тамызған.
Шөгір мен шөп қолдарын тілімдеген,
(Сірі жанда болсашы тыным деген).
Сол қолымен кешкілік дірілдеген,
Киім тігіп кірпігі ілінбеген.
(Япыр-ай, соғыс қашан бітеді екен!» –
Дей жүріп жеңіс күнін күтеді екен.
Тілеу болмай бұдан өзге түнде бөтен,
Ұйысқан ой шүйкесін түтеді екен.
… Менің әжем,
Кірпік қақпай ол да елін күзетіпті,
Киген екен ол дағы кирзі етікті.
Елі үшін еңіреп, қайран әжем,
Жарқын жазын сөйтіп ол күз етіпті.
6 мамыр,1976 жыл
