Әке, сенің аз ба еді көрмегенің,
Көрмегірге қай кезде көнбеп едің.
Замананың дауылы сан соқса да,
Бұлттан шығар бір күнге сенген едің.
32-ні көргенсің – көнген едің,
Көз алдыңда – көмусіз өлген елің.
Көрдің, көндің бәріне, бірақтағы
Заманыңның бетіне сен демедің.
37-ні көргенсің – көнген едің,
Қаққан шығар періштең – өлмегенің.
Сынған арба секілді жаны сірі,
Ой мен қырда сықырлап дөңгеледің.
41-ді көргенсің – көнген едің,
Берген едің еліңнің бер дегенін.
Үмітіне өшпеген ұшқын болдың,
Қабырғасы қайысқан жеңгелердің.
Өтті жылдар, өтті ғой дауылменен,
Дауылменен, селдеткен жауынменен.
Көн терідей бәріне көне берер
Қандай ғана көмпіс ед қауым деген.
Сол қауыммен сен де, әке, көз ілмедің,
Көз ілмедің, япыр-ау, нені іздедің?
Нені іздедің, не күттің болашақтан?
Қайран үміт не деген төзімді едің!
Көк темірді жиырма жыл илегенің,
Бір ақ көйлек үстіңе кимегенің.
Отыз жыл қой баққанда қысы-жазы,
Жалғыз шекпен еді ғой сүйрегенің.
Отын жағып отыз жыл оңашаның,
Қалдың талай сыртында тамашаның.
Нәлет айтқан жоқ едің, бірақтағы
Тағдырыңа талқан боп қара шалым.
Кәрі емендей сынбаған, бүгілмеген,
Не зауалды көрсең де түңілмеген.
Қайран менің қайыспас, қара нарым,
Түңілдің де үгілдің бүгін неден?
Маусым, 2000жыл
