Биік едің, талайдан биік мұратың,
Армандарың асқақтап құз-шыңдарда тұратын.
Сен кішкентай кеудеңе сыйғыздың-ау әлемді,
Мөлдір еді жырларың жүрегіңде тұнатын.
Көргенім жоқ мен сені, көргенім жоқ жүзіңді,
Көріп тұрмын мен енді сенің өшпес ізіңді.
Жүрегіме нұр құйып сенің отты жырларың
Менің мынау жанарымнан ыстық жас боп үзілді.
Бұлбұл болып сайрадың, ақтарылдың теңіздей,
Ақтарылдың теңіз боп, ғұмырыңда көз ілмей.
Сенің мынау жырларың қара тасты балқытты,
Тынық жатқан теңізді дауыл болып шалқытты.
Өмір өзі сағыныш ет, сағыныш ет сен үшін,
Сағыныш боп жататын бүкіл сенің өрісің.
Жұлдыз еді көгімізде, бұл ғарышқа сыймады,
Талай жанның жүрегін сенің жырың қинады,
Бұл қатыгез табиғат сені де бізге қимады.
(Студенткезімде Т.Айбергенов өлеңдерін оқығаннан
кейін келген «өлең» болса керек.
Шамасы 1973 жыл). Д.Ә.
