Тұр алаңда мәңгілік отта адам,
Кімдер бұған көз салып тоқтамаған.
Біздер үшін ол кеше шоққа түсіп,
Біздер үшін өз жанын отқа ораған.
Кім бұл жерден тебіренбей қайта алады,
Жүрек қалай тебіренсе жай табады.
Тірілердің тірісі емес пе ол,
Тас екен деп кім мұны айта алады.
Таулар бір кез мүжіліп қартаяды,
Кейде көлдер тартылып ортаяды.
Бірақ, бірақ мына адам мәңгі өлмейтін,
Тынысымен дәуірдің марқаяды.
Жалын құшқан жаулармен тірісінде,
Ердің аты өшпейді ел есінде.
Бүгін дағы ол, міне, тұр алдымда
От пен шоқты маздатып денесінде.
Жанып тұрып ұрпаққа тіл қатады,
Тіл қатқанда жүректі сыздатады.
Адам қолы жасаған зұлымдықты,
Ол айтқанда жаныңды мұздатады.
Ер қарызы ерлікке жетелейді,
Ер қарызын қашан да ел өтейді.
Салмай ма еске бұл адам, қараңдаршы,
Келе жатқан от ұрлап Прометейді.
Ерлер атын ұмытсаң тоқтығыңды,
Ей, адамдар, кешірім жоқ мұныңа.
Алдымдағы осы тұлға біздер үшін,
Түсті дейді пароход оттығына.
Жоқ!
Күйген жоқ ол пароход оттығында,
Тұр ол қазір замана шоқтығында.
Даңқы оның Данконың жүрегіндей,
Батырлыққа бастайды көпті мына.
1975 жыл
