Біз бір үйдің баласындай бәріміз,
Татулықпен жақын еді жанымыз.
Қызғалдақты қырда теріп көктемде,
Қалықтайтын биіктерде әніміз.
Жаздың күні жайлап кешке бататын,
Сағынышпен күздің таңы ататын.
Аз күн таса болған біздің достарды,
Қоңыр күздер табыстырып жататын.
Ойладық па солай күндер өтер деп,
Асығушы ек биіктерге жетем деп.
Арман деген алып ұшып біздерді,
Қым-қиғаш жол кетті алға жетелеп.
Өз күшіне уақыт бізді бағынтып,
Өте шықты-ау сол күндерді сағынтып.
Кеше ғана бітіруге асық боп,
Бүгін міне сол мектепті сағындық.
1970 жыл әскерде
