Арпалыстым, айқастым өзімменен,
Жанталастым, шайқастым, көз ілмегем.
Сірі жанды сіңірдей соза түскен
Не деген итжанды еді төзім деген.
Мен келте емес, молынан пішілгемін,
Жай ойнақтар жарқылдап ішімде мың.
Алтын басты көтеріп шың басына
Бақыр қылып жерге де түсіргемін.
Мен от пен су, жалынның ішіндемін,
Ішімді у заһармен пісіргемін.
Мыңның жанын түсінген қайран басым,
Өз жанымды ешқашан түсінбедім.
Кетіп барам, бұлдырап көз көрмеске,
Қош, жаным!
Мен енді өңіңде емес, түсіңдемін.
***
Мен тәнімді тірідей пісіргемін,
Шоққа қарып, отқа да түсіргемін.
Мыңның жанын түсінген қайран басым,
Өз жанымды жалғыз-ақ түсінбедім.
Сарқылып бітті-ау әбден күшім менің,
Сыртым, сау, түтіндейді ішім менің.
Бар тәнімді боршалап бітсем дағы
Бармағыма батпады-ау тісім менің.
От боп жанып жүрегім күндіз ысып,
Түнде жаным жүреді жұлдыз құшып.
Өздеріңмен өлеңім сан сырласар,
Көздеріңнен кеткенде бұл-бұл ұшып.
2013 жыл
«Кеш» дегенәңгімемнің бас кейіпкерінің
монологі, Ақын жігіт.
Талант. Бірақ… жағдайы,жеке өмірі – осы!
