– Ойбай-ау, ойбай!
Қара шашымды жайып,
Қара топырақты шашып,
Қарғадым сені, қар қатын:
Жапырағың солып, қуарып өл!
Жатырың кеуіп, суалып өл!
Қара жылан шағып ісініп өл!
Қарлы боранда үсігіп өл!
Өңешіңе жүн шығып өл!
Тіл қата алмай тұншығып өл!
Қол-аяғың кесіліп өл!
Төсекте жатып тесіліп өл!
Шөлің қанбай кезеріп өл!
Ұйқың қашып безеріп өл!
Иә, саған, тілерім – сол, сол –
Өл! Өл!
– Ал сен өлме!
Бірақ, жүз жасасаң да жақсылық көрме.
Заманың оңалмасын!
Қоғамың қоң алмасын!
Басынан «нарық» кетпесін,
Сан түрлі салық кетпесін!
Ақшаң көп болсын,
Құны жоқ болсын!
Қапшықтап алғаның
Көже-қатыққа да жетпесін!
Дүкеннен — дүкенге,
Жас базардан – жайма базарға
Аяғың безектеп өтсін!
Өмірің кезекпен өтсін!
Еш нәрсең артық болмасын,
Еш жерде тәртіп болмасын!
Көргенің – қорлық,
Естігенің – зорлық,
Маңайың – ұрлық-қарлық,
Оқығаның – орындалмайтын жарлық болсын!
Көшеде көліктен зарық,
Үйде тамақтан тарық.
Бүйткенше өлейін десең –
Сілейе салуға сіркесуың жоқ,
Асыла салуға арқан-жібің жоқ,
Бәрі де Тапшы болсын!
Тапшы болмаса, бағасы «жақсы» болсын!
Иә, сенің мұндай тірлігіңнен
Менің өлгенім дұрыс,
Жер бетінен көрдегім дұрыс!
1992 жыл
(Нарық қаттықысып тұрған
1992 жылы жазылды.
«Қазақ әдебиеті» газетінің
4 қыркүйектегі (1992) санында
жарияланды).
