Дидахмет дегенде, Дидахмет,
Бір арман кеудесінде күй тартып ед.
Жас кезінде жалындап, жазу жазып,
Қаламымен қамалды қиратып ед.
Дидахмет, баяғы Дидахмет,
Алпысыңда күлімдеп, жина тілек.
Мұқалмайтын мұнтаздай қалпың қандай,
Халқың айтар қашан да жинақы деп.
Дидахмет, тағы да Дидахмет,
Алпысыңа алқынбас сыйла жүрек.
Қалам ұстап қалада, тағы ұқсайсың,
Катонға бара қалсаң, қайла-күрек.
Оқырман «қайда, – дейді, – Дидахмет?»
Беліне прозаның жүк артып ек.
Бірер жыл шығармаңды жазбай кетсең,
Қаламың өзіңді аңсап тұрар жүдеп.
Дидахмет, құрдасым, Дидахмет,
Дарының баршамызды сыйлатып ед.
Ақ түйенің қарыны жарылған күн,
Қосылып Лизамен, жина күреп.
Нұрдәулет – Ботакөз, 18 маусым, 2010 жыл
P.S. Жазушы Нұрдәулет Ақышевтің
мен 60-қа толғанда«Ритц-Палас»
ресторанында оқыған өлеңі.
