Ақ сапарға аттанарда қимас достар кешегі
Нұр көктемнің, гүл көктемнің жанға жайлы кеші еді.
Ақ бантиктей самал сүйген ақ көйлектер желбіреп,
Дөңгеленіп билеп жүрміз, билеп жүрміз мөлдіреп.
Кеудеміздің баса алмай қуаныш пен шаттығын
Көк теңіздей көңіліміз толқын атып жатты мың.
Отты көздер ойнақ қағып, найзағайдай жарқылдап,
Билеп жүрміз ақ айдында ай нұрындай жалтылдап.
Кенет менің көзім түсті үнсіз тұрған бір қызға,
— Мұңға батып тұр ма қалай не болды екен бұл қызға?
Жетіп барсам Нұрила екен кластасым кешегі
Байқап тұрмын: ай жүзінен алаулы нұр көшеді.
– Неге келдің? Билесеңші менде нең бар досым-ау?
Мен де ортақпын қуаншықа баршамыздың осынау.
Деді де ол теріс қарап үнсіз қалды бір шама
«Неге құрбым мұңайды екен?» деп ойладым мұншама.
– Асыл құрбым дегенімде – бізге мойын бұрсаңшы,
Жалт қарады ол жанарында мөлдіреп тұр бір тамшы.
Жасқа толған көздерінен жерге тамды бір моншақ,
Сол моншақты қимай қарап тұрып қалдық біз қоршап.
– Кейін айтам мұның сырын, қинамаңдар бүгін, – деп
Наздана бір қарады да қоя берді күлімдеп.
Жанары оның жадырады атқан таңдай шуақты
Бәрімізді жылатты да қайта өзі уатты.
Нұриланің жасы бізге сол бір кеште салды да ой
Жұмбақ болып тамдыдағы жұмбақ болып қалды ғой.
Сол көктемде алдымыздан отыз торап көрінді,
Сөйтіп біздің тағдырымыз отыз жолға бөлінді.
… Жылдар өтті, көріспедік сол бір күнгі достармен,
Күндер өтті, көзім талды хаттарыңды тосқанмен.
Сағынышпен біздер ұшқан үйге келдім бір күні,
Әр бұрыштан іздеп жүрмін сол бір түнгі күлкіні.
Іздедім мен мен сонда тамған жалғыз тамшы моншақты,
Сол моншағым жатыр, міне, біреу емес он шақты.
– Қайдан келді, кімнен тамды дегенімше болмады,
Бір тамшы жас жанарыма мөлдіреп кеп толғаны.
Тырс етті де жерге тамды, моншақ болып мөлдіреп,
Тұрып қалдым жерге қарап, жас жүрегім елжіреп.
Осы сәтте ғайып болды құрбым жайлы бөтен ой,
Бір тамшы жас қимастықтың пәк белгісі екен ғой.
1973 жыл
